1. Minister właściwy do spraw klimatu informuje właściwych ministrów w zakresie ich właściwości, że zgodnie z inwentaryzacją emisji, o której mowa w art. 11 roczne inwentaryzacje emisji gazów cieplarnianych i innych substancji ust. 1 pkt 3, przyjęty w Krajowym programie ograniczania zanieczyszczenia powietrza poziom redukcji emisji substancji wynikający ze ścieżki redukcji emisji nie został osiągnięty lub zachodzi ryzyko, że nie zostanie osiągnięty.
2. Właściwi ministrowie w zakresie swojej właściwości opracowują propozycje dodatkowych działań i środków, o których mowa w art. 16b Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza ust. 14, i przekazują je ministrowi właściwemu do spraw klimatu w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania informacji, o której mowa w ust. 1.
3. W przypadkach, w których:1) nieosiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji jest następstwem wyjątkowo chłodnej zimy lub wyjątkowo suchego lata, a średnia roczna wielkość emisji tej substancji wykazywana w inwentaryzacji, o której mowa w art. 11 roczne inwentaryzacje emisji gazów cieplarnianych i innych substancji ust. 1 pkt 3, za dany rok, rok poprzedzający i rok kolejny nie przekracza wartości krajowych rocznych emisji, albo
2) osiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji w danym roku nie jest możliwe pomimo zrealizowania wszystkich racjonalnych pod względem kosztów środków oraz jeżeli:
a) co najmniej jedno zobowiązanie w zakresie redukcji emisji substancji zostało określone na poziomie wyższym niż racjonalna pod względem kosztów redukcja określona w sprawozdaniu nr 16, o którym mowa w art. 5 roczne sprawozdanie Krajowego Ośrodka ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy 2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE (Dz. Urz. UE L 344 z 17.12.2016, str. 1), zwanej dalej „dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284”, oraz
b) przekroczenie poziomu krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji wskazanego w załączniku nr 3 do ustawy zostanie co roku zrekompensowane przez równoważną redukcję emisji innego zanieczyszczenia określonego w tym załączniku, albo3) nieosiągnięcie wymaganego poziomu redukcji emisji danej substancji wynika z nagłego i wyjątkowego zakłócenia lub spadku mocy w systemie wytwarzania lub dostawy energii elektrycznej lub ciepła, którego nie można było w sposób racjonalny przewidzieć, oraz jeżeli można wykazać, że:
a) podjęto wszelkie racjonalne działania obejmujące wdrożenie nowych środków i strategii w celu spełnienia krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji substancji i że działania te będą nadal podejmowane, tak aby okres, w którym te zobowiązania nie są spełniane, był jak najkrótszy, oraz
b) wdrożenie dodatkowych środków i strategii oprócz wskazanych w lit. a pociągałoby za sobą nieproporcjonalne koszty i poważnie zagrażałoby krajowemu bezpieczeństwu energetycznemu lub powodowałoby duże ryzyko ubóstwa energetycznego dla znacznej części ludności
– przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się.4. Odstępstwa, o których mowa w ust. 3:1) pkt 2 – mogą być stosowane nie dłużej niż przez 5 kolejnych lat,
2) pkt 3 – mogą być stosowane nie dłużej niż przez 3 kolejne lata
– od dnia rozpoczęcia ich stosowania.5. Jeżeli z inwentaryzacji emisji, o której mowa w art. 11 roczne inwentaryzacje emisji gazów cieplarnianych i innych substancji ust. 1 pkt 3, wynika, że wielkość emisji substancji, dla której zostały określone krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji, przekracza poziom wyznaczony poziomem tych zobowiązań, a przekroczenie to jest następstwem zastosowania usprawnionych metod w zakresie inwentaryzacji emisji, zaktualizowanych zgodnie z wiedzą naukową, opracowuje się skorygowaną inwentaryzację emisji.
6. Krajowy ośrodek opracowuje skorygowaną inwentaryzację emisji, o której mowa w ust. 5, zgodnie z metodami dotyczącymi korekt inwentaryzacji emisji określonymi w załączniku nr 2 do ustawy, przyjmując na potrzeby opracowania korekty, że zobowiązania w zakresie redukcji emisji na lata 2020–2029 zostały określone w dniu 4 maja 2012 r.
7. Począwszy od 2025 r., skorygowaną inwentaryzację emisji, o której mowa w ust. 5, opracowuje się z uwzględnieniem aktualnych wskaźników emisji lub metod stosowanych do wyznaczenia emisji ze szczególnych kategorii źródeł, jeżeli pozwalają na dokładniejsze określenie emisji niż normy wynikające z przepisów prawa Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony powietrza zamieszczonych na liście, o której mowa w art. 14 realizacja programów i projektów dotyczących ochrony środowiska ust. 3 lit. b dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284.
8. Po przekazaniu przez Krajowy ośrodek skorygowanej inwentaryzacji emisji, o której mowa w ust. 5, minister właściwy do spraw klimatu przekazuje ją Komisji Europejskiej w terminie do dnia 15 lutego danego roku sprawozdawczego, informując o znaczącej różnicy w zakresie wskaźników emisji.
9. Minister właściwy do spraw klimatu w terminie do dnia 15 lutego roku, za który jest opracowywana inwentaryzacja, o której mowa w art. 11 roczne inwentaryzacje emisji gazów cieplarnianych i innych substancji ust. 1 pkt 3, informuje Komisję Europejską o zastosowaniu odstępstw, o których mowa w ust. 3 lub 5, wskazując zanieczyszczenia, dla których poziom krajowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji nie zostanie dotrzymany.
10. Zastosowanie odstępstwa, o którym mowa w ust. 3 lub 5, uznaje się za skuteczne, jeżeli Komisja Europejska nie zgłosi zastrzeżeń w terminie 9 miesięcy od dnia otrzymania informacji, o której mowa w ust. 9.
11. W przypadku uznania przez Komisję Europejską, że warunki zastosowania odstępstw, o których mowa w ust. 3 lub 5 nie zostały spełnione, ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.
Struktura Ustawa o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych I innych substancji
Art. 1. Zakres regulacji ustawy
Rozdział 2. Krajowy ośrodek bilansowania I zarządzania emisjami
Art. 3. Zadania krajowego ośrodka bilansowania I zarządzania emisjami
Art. 4. Powierzenie wykonywania zadań krajowego ośrodka instytutowi ochrony środowiska w warszawie
Art. 5. Roczne sprawozdanie krajowego ośrodka
Rozdział 3. Krajowy system bilansowania I prognozowania emisji
Art. 6. Krajowy system bilansowania I prognozowania emisji
Art. 6a. Informacje jednostkowe w zestawieniach I raportach
Art. 7. Raport w sprawie emisji podmiotu korzystającego ze środowiska
Art. 7a. Udostępnianie informacji I danych z krajowej bazy
Art. 8. Analiza informacji zawartych w raportach podmiotu korzystającego ze środowiska
Art. 9. Prognozy zmian aktywnośCI dla niektórych sektorów gospodarki
Art. 10. Krajowy raport o wielkościach emisji gazów cieplarnianych I innych substancji
Art. 11. Roczne inwentaryzacje emisji gazów cieplarnianych I innych substancji
Art. 12. Prognozy wielkośCI emisji gazów cieplarnianych I innych substancji
Rozdział 4. Zarządzanie emisjami gazów cieplarnianych I innych substancji
Art. 13. System zarządzania emisjami gazów cieplarnianych I innych substancji
Art. 14. Realizacja programów I projektów dotyczących ochrony środowiska
Art. 15. Krajowy plan redukcji emisji
Art. 16. Sektorowy plan redukcji emisji
Art. 16a. Krajowe zobowiązania w zakresie redukcji emisji substancji
Art. 16b. Krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza
Art. 16c. ścieżka redukcji emisji
Art. 16d. Propozycje dodatkowych działań I środków w celu ograniczania zanieczyszczenie powietrza
Rozdział 6. Obrót I zarządzanie jednostkami kioto
Art. 18. Zarządzanie jednostkami kioto
Art. 18a. Rachunki utrzymywania jednostek
Art. 19. Zawieranie umów o obrocie jednostkami kioto
Art. 19a. Przekazywanie wpływów ze sprzedaży jednostek kioto
Art. 20. Właściwość organu w sprawach zarządzania I obrotu jednostkami kioto
Art. 21. Szacowania liczby jednostek przyznanej emisji do zbycia
Art. 21a. Strategia zarządzania krajowym limitem emisji gazów cieplarnianych
Art. 21b. Nabywanie jednostek rocznych limitów emisji od innego państwa ue
Art. 21f. Plan działań korygujących wynik rozliczenia emisji
Rozdział 7. Krajowy system zielonych inwestycji
Art. 22. Krajowy system zielonych inwestycji
Art. 25. Krajowy operator systemu zielonych inwestycji
Art. 26. Powierzenie wykonywania zadań krajowego operatora
Art. 27. Nadzór na wykonywaniem zadań przez krajowego operatora
Art. 29. Nabór wniosków o udzielenie dofinansowania w ramach krajowego systemu zielonych inwestycji
Art. 30. Wniosek o dofinansowanie ze środków zgromadzonych na rachunku klimatycznym
Art. 30a. Podział programów I projektów na podstawowe I rezerwowe
Art. 30b. Przeznaczenie niewykorzystanej kwoty limitu środków na rachunku klimatycznym
Art. 31. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej zaakceptowania programu lub projektu
Art. 31a. Lista kosztów wstępnie zakwalifikowanych do refinansowania programów lub projektów
Art. 31b. Projekt listy kosztów wstępnie zakwalifikowanych do refinansowania
Art. 31c. Dofinansowanie na uzupełnienie wkładu własnego beneficjenta
Art. 35. Sprawozdania krajowego operatora
Rozdział 8. Realizacja projektów wspólnych wdrożeń na terytorium rzeczypospolitej polskiej
Art. 37. Procedury realizacji projektów wspólnych wdrożeń
Art. 38. Listy popierające I listy zatwierdzające dla projektów wspólnych wdrożeń
Art. 39. Warunki wydania listu popierającego
Art. 40. Wniosek o wydanie listu popierającego lub zatwierdzającego
Art. 42. Warunki wydania listu zatwierdzającego
Art. 43. Obowiązki realizującego projekt wspólnych wdrożeń
Art. 44. Zmiana listu zatwierdzającego
Art. 45. Monitorowanie projektu wspólnych wdrożeń
Art. 46. Ocena raportu z weryfikacji liczby jednostek redukcji emisji
Art. 47. Rozporządzenie w sprawie sprawozdania z monitorowania I raportu z weryfikacji
Art. 48. Wykaz projektów wspólnych wdrożeń realizowanych na terytorium rp
Art. 49. Informacje zamieszczane w biuletynie informacji publicznej
Art. 50. Przekazywanie jednostek redukcji emisji
Art. 51. Udzielenie zgody na udział w realizacji projektów wspólnych wdrożeń poza terytorium rp
Rozdział 10. Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 55. Zmiana ustawy o inspekcji ochrony środowiska
Art. 56. Zmiana ustawy – prawo ochrony środowiska